lunes, 28 de enero de 2008

ENTROIDO: OS COMPADRES E AS COMADRES.

Mi madriña! Aínda non estamos recuperados dos fachós e xa está aquí o entroido. Bueno, realmente xa empezou o xoves pasado porque, si as contas non me faian, foi XOVES DE COMADRES e este deberá ser o XOVES DE COMPADRES (ou ó revés, é algo que nunca tiven moi claro).

Fai tres anos nevou no entroido. Lembroo ben porque non puden subir ó Castro o día que quería. Cando cheguei atopeime no castelo unha exposición de compadres e comadres feitas polos nenos do colexio de Manzaneda (xa sabedes que alí hai moita tradición).

Hoxe pensaba no entroido de cando eramos pequenos, en que ás nenas nos deixaban sair antes porque os rapaces nos pintaban de negro despois de meter os dedos nos tubos de escapes dos coches (era horrible, tiñas que pasar 15 dias pechada na casa porque se non púñante feita un cirineo), pensaba na miña nai facendo compadres (un para min) e comadres (dúas para os meus irmáns maiores) con papel de seda e cara de pataca e cuns diseños de vestiario que xa quixeran Vittorio e Luchino, pensaba nos nosos disfraces (básicamente roupa e zapatos dos nosos pais). Para min, nesta década dos 70, o mellor era o de poder ir á discoteca do grilo: A-LU-CI-NA-BA. O Miguel metido na súa cabina de Dj, a barra baixiña ó fondo, a pista delimitada por unha especie de reixa de madeira ou algo así...
Logo o entroido cambiou. Xa tiñamos disfraces que eran "disfraces", no Castro empezouse a tirar fariña e as rapazas empezamos a participar dunha maneira digamos "mais activa" naquilo. É dicir: non só recibiamos senon que tamén dabamos.
Ós últimos anos que fun no entroido ó Castro o panorama era decepcionante: houbo un ano que pola noite só saímos Lucía e mais eu disfrazadas (xa se sabe no noso pobo que na casa da "Ana dos retais" a tradición do carnaval era casi como unha relixión. A de disfraces que nos fixo e nos prestou...). Decidín non volver nesas datas. Dábame pena. Non había fariña. Non había compadres. Non había disfraces. Non había "casi" nada.
Estas fotos son da última vez que estiven. As da exposición dos nenos parécenme alucinantes (non pola calidade...jejeje, senon pola tradición e o traballo que fan en Manzaneda).
Estas dos disfraces son en Ourense e quero que as vexades por dúas cousas: ¿de qué diriades que vai disfrazado o rapaz da esquerda da segunda foto? Iso lle preguntei eu, a súa resposta foi: de poeta dadaísta. Quedeime de pedra. Pensei: "¿qué poeta dadaísta? Suponse que debería sabelo". O disfrazado foi bon e díxome o nome, non era un poeta (ou tamén) senon o filósofo Hugo Ball. Auténtico, se buscades imaxes dil en google comprobaredes que o disfraz está clavado. iso é imaxinación.
A primeira foto do señor disfrazado nos viños fíxome moitísima gracia. Era un señor serio, con apariencia formal que estaba todo digno tomando as súas tapiñas e a súa bebida cun gorrito minúsculo feito de papel de servilleta. Iso sí, colocado tipo "Napoleón"

Non sei si agora volve haber máis xente no entroido, se os nenos seguen co dos compadres e as comadres ( a min non me duraba nin un suspiro), si a xente se disfraza, si se tira fariña... Espero que sí, porque é unha rica tradición e sería unha mágoa non conservala para os que veñen detrás.