martes, 29 de enero de 2008

Todos somo Furakaos

Este caldelao, o Carlos da Rúa Grande, está a participar nun concurso musical organizado por a companía de de güisqui máis galega que hai (dígoo polos gaiteiros). Esta é a súa carta de presentación:
"Después de muchos años machacando tabernas y colegas, decidísubir otro escalón y llegar a más gente. Grabé una maqueta con "la banda de Nash" a finales de 2006 y estoy que lo regalo en myspace, para quien le guste."
Algunha desas tabernas das que fala son do Castro, e algúns deses colegas somos caldelaos, así que cremos positivo mostrarlle o noso apoio, para elo só tedes que entrar en:
http://www.100pipersmusic.com/detalle_banda.php?id=44
e darlle o voso voto para que non perda esas vellas costumes.
De momento está no podium, a ver se lle podemos votar unha man.
Sorte Carlos.

lunes, 28 de enero de 2008

ENTROIDO: OS COMPADRES E AS COMADRES.

Mi madriña! Aínda non estamos recuperados dos fachós e xa está aquí o entroido. Bueno, realmente xa empezou o xoves pasado porque, si as contas non me faian, foi XOVES DE COMADRES e este deberá ser o XOVES DE COMPADRES (ou ó revés, é algo que nunca tiven moi claro).

Fai tres anos nevou no entroido. Lembroo ben porque non puden subir ó Castro o día que quería. Cando cheguei atopeime no castelo unha exposición de compadres e comadres feitas polos nenos do colexio de Manzaneda (xa sabedes que alí hai moita tradición).

Hoxe pensaba no entroido de cando eramos pequenos, en que ás nenas nos deixaban sair antes porque os rapaces nos pintaban de negro despois de meter os dedos nos tubos de escapes dos coches (era horrible, tiñas que pasar 15 dias pechada na casa porque se non púñante feita un cirineo), pensaba na miña nai facendo compadres (un para min) e comadres (dúas para os meus irmáns maiores) con papel de seda e cara de pataca e cuns diseños de vestiario que xa quixeran Vittorio e Luchino, pensaba nos nosos disfraces (básicamente roupa e zapatos dos nosos pais). Para min, nesta década dos 70, o mellor era o de poder ir á discoteca do grilo: A-LU-CI-NA-BA. O Miguel metido na súa cabina de Dj, a barra baixiña ó fondo, a pista delimitada por unha especie de reixa de madeira ou algo así...
Logo o entroido cambiou. Xa tiñamos disfraces que eran "disfraces", no Castro empezouse a tirar fariña e as rapazas empezamos a participar dunha maneira digamos "mais activa" naquilo. É dicir: non só recibiamos senon que tamén dabamos.
Ós últimos anos que fun no entroido ó Castro o panorama era decepcionante: houbo un ano que pola noite só saímos Lucía e mais eu disfrazadas (xa se sabe no noso pobo que na casa da "Ana dos retais" a tradición do carnaval era casi como unha relixión. A de disfraces que nos fixo e nos prestou...). Decidín non volver nesas datas. Dábame pena. Non había fariña. Non había compadres. Non había disfraces. Non había "casi" nada.
Estas fotos son da última vez que estiven. As da exposición dos nenos parécenme alucinantes (non pola calidade...jejeje, senon pola tradición e o traballo que fan en Manzaneda).
Estas dos disfraces son en Ourense e quero que as vexades por dúas cousas: ¿de qué diriades que vai disfrazado o rapaz da esquerda da segunda foto? Iso lle preguntei eu, a súa resposta foi: de poeta dadaísta. Quedeime de pedra. Pensei: "¿qué poeta dadaísta? Suponse que debería sabelo". O disfrazado foi bon e díxome o nome, non era un poeta (ou tamén) senon o filósofo Hugo Ball. Auténtico, se buscades imaxes dil en google comprobaredes que o disfraz está clavado. iso é imaxinación.
A primeira foto do señor disfrazado nos viños fíxome moitísima gracia. Era un señor serio, con apariencia formal que estaba todo digno tomando as súas tapiñas e a súa bebida cun gorrito minúsculo feito de papel de servilleta. Iso sí, colocado tipo "Napoleón"

Non sei si agora volve haber máis xente no entroido, se os nenos seguen co dos compadres e as comadres ( a min non me duraba nin un suspiro), si a xente se disfraza, si se tira fariña... Espero que sí, porque é unha rica tradición e sería unha mágoa non conservala para os que veñen detrás.

sábado, 26 de enero de 2008

Andaina por Caldelas

Xa hai tempo que vimos traballando modestamente dende esta Asociación de dende o Centro Comarcal Terra de Caldelas para sinalizar unha rota pola zona. A proposta que vos facemos é unha presentación do que levamos feito: unha modesta sinalización e un folleto.

O percorrido da rota é o seguinte:
Saímos do castro cara Camba, onde realmente empezan os sendeiros, por aí baixaremos ata estrada que vai a Trives, e iremos por un camiño paralelo que cruza o Río Caldelas (por iso é conveniente levar calzado impermeable) ata chegar á fonte de Piñeira, e dende aí ir ata a piscina, área que atravesaremos para baixar polo sendeiro que vai á beira do río ata o Muíño da Ponte, e dende aí subiremos polo camiño que vai dar á estrada Monforte (Esta é a rota sinalizada e que ven no folleto)
Aquí ademais hai dúas variante:
1. dende a Fonte de Piñeira coller por Montemiau cara a Casasoá, Basteiros e baixar polo río ata debaixo de Condelle e iríamos dar á piscina por riba da ponde da estrada que vai a Mazaira. (esto sería 2-3 quilómetros máis)
2. Tamén dende a Fonte de Piñeira subiríamos ao Burgo onde colleríamos a Vía Nova pasando por Vilamaior ata Castrelo, e dende aí baixaríamos cruzando a Veiga de Sas, e dende Os Casares iríamos dar a Casasoá onde empataríamos coa alternativa 1.
Ó chegar ó Castro, temos idea de que cada un coa súa comida, vaimos comer á carballeira que hai debaixo do xardín que hai debaixo da parada de buses (tamén coñecido como o Versalles caldelao).
Para a tarde temos previsto outra rota que sairía do Castro po Vilanova, O Barreal, e Valverde ata chegar á curva do Rosario (uns trocos por asfalto e outros por camiño), e dende aquí subiríamos ata Pigueiros, As Barreiras concretamente, para ir ata a reitoral, onde colleríamos o camiño que baixa a Santa Tecla, pasaríamos por San Paio, e remataríamos na Abeleda, e dende aí volver en coche.
Todo esto é unha proposta á que cada quen se pode apuntar na súa medida (é dicir pódese vir só pola tarde ou pola mañá, ou incluso pódese vir só a comer o bocata).

Entón, o noso obxectivo é que participedes neste debate sobre cal sería a mellor rota, se estades dispostos a participar, ... nós xa temos algunha proposta, se vemos que o grupo é medianamente grande coller un microbús, que nos sairía económico; a data que propoñemos é o venres 21 de marzo (é o Venres Santo).

Esperamos as vosas opinión e a vosa participación. Para apuntarse chamar ao Centro Comarcal: 988204603.

jueves, 24 de enero de 2008

¿CANTOS DÍAS FALTABAN PARA O COMENZO DO PONTE LOUCO?


Si vos fixades na enquisa da parte dereita, quedan 191 para votar, polo tanto 191 días para o Ponte Louco 2008.
¿Qué pensaríades se vos digo que estades enganados? ¿Qué sería de vós si vos digo que faltarán sobre uns 50 ou 60 días? ¿Tolearía? ¿Será outra coña mariñeira?
Como diría Maira (Gómez Kemp): "hasta aquí puedo leer"

ATENCIÓN OKUPAS DE ALZAPERNAS: O WOMAD CORRE PERIGRO



Xa sei que todos os anos hai rumore, xa sei que ata último momento non se saben os grupos que van vir, pero xúrovos que o WOMAD CÁCERES 2008 pinta moi mal. A todos vós que invadides habitualmente "mi humilde morada" (eu encantadísima) no mes de maio ("cuando hace la calor", como di o romance), repito: a todos vós dígovos que fagades algo. Parece ser que hoxe había unha manifestación na praza maior, pero non puiden asistir porque ando metidas nunhas xornadas literarias no traballo (xa vos contarei: TEÑO CONTACTOS EN RADIO 3 PARA O PONTELOUCO, non podo decir máis).
Parece ser que hai desencontros entre o Consorcio Gran Teatro (de Cáceres) e a organización Womad en España e Portugal. Polo pouco que sei (contoumo a escritora e periodista radiofónica Lara López que foi quen estivo hoxe no instituto) o problema de fondo é unha guerra de "egos". Polo ben de Cáceres e polo noso propio espero que o problema se solucione pronto e favorablemente porque sería unha gran perda para esta fermosísima cidade. Se ainda non estuvéstedes nunca, eu recoméndovolo porque o ambientazo e o marco son incomparables..., por algo Cáceres é Patrimonio da Humanidade. Disfrutade, de momento da foto do noso querido Gecko Turner tocando no 2006 na praza de San Jorge, e co colorido da clausura na mespa praza e coa igrexa de San Francisco de fondo.

miércoles, 23 de enero de 2008

DISCO HOMENAJE A LOS SURFIN BICHOS

Me vais a perdonar, pero estoy que me muero… de emoción. Me acabo de enterar de la publicación de un disco homenaje a mis adoradísimos Surfin Bichos. La noticia no es nueva, por lo visto, pero yo vivo en la inopia.
Conocí a los Surfin allá por el 92/93 en Santiago gracias a un amigo guitarrero y fan de Radio 3. El flechazo fue instantáneo. Su música está en tantos momentos importantes de mi vida, en tantos…, de los 90 y de ahora.
El caso es que un día los Surfin se separan y después de muy poquito surgen de sus cenizas dos grupos: Mercromina (a los que seguí poco) y Chucho, donde militaba mi adorado Fernando Alfaro y, claro, yo me fui con él. Disfruté de nuevo y de nuevo su música puso la banda sonora de otra etapa de mi vida, mi última etapa en Santiago. Los noventa se acababan. Chucho duró del 97 al 05 aproximadamente. ¡Otra vez me quedaba sin su música y sin sus letras!
Me pasé años escuchando a los Surfin y a Chucho, pero yo quería más.
Tiempo después Isabel León, la pareja de Fernando, sacó al mercado un disco titulado ISTOCHNIKOV. Ella se puso el nombre artístico de IS. Su música es muy recomendable también, tiene una voz preciosa.
Vuelvo a lo mío.
Cuando ya pensaba que para siempre Alfaro nos había abandonado musicalmente, un día, en el metro en Madrid, veo el anuncio de un festival en el que actúan… sí, sí, sí: ni más ni menos que LOS SURFIN!!!!!!!!!!!!!!! En el METRO ROCK, creo que esto fue por San Juan del 2006. Habían decidido juntarse de nuevo para dar una gira. El disco que ahora se publica (FAMILY ÁLBUM II) es el tributo que artistas fans suyos les tributan por esa gira. Os imaginaréis que allí estuve yo, invitada, además por mi querido Roge que ya se había convertido también al surfinbichismo. El concierto nos encantó, pero también nos dejó un poso de melancolía y tristeza el saber que era algo momentáneo, pasajero.
Otro día, en medio del caos circulatorio madrileño, escuchando radio 3 oigo, oímos que FERNADO ALFARO HA CREADO UN NUEVO GRUPO. Esto es ya la felicidad absoluta. Junto a su mujer, Isabel León, y otros viejos conocidos, han formado LOS ALIENISTAS.
En fin, qué más puedo pedir… sólo que si os interesa lo busquéis en myspace o vayáis a los enlaces que os dejo para saber más porque yo no puedo seguir escribiendo, estoy en éxtasis místico como Santa Teresa de Jesús.

http://www.publico.es/culturas/039865/surfinbichos/tributo/musica
http://www.hipersonica.com/2007/06/06-proximo-homenaje-a-surfinbichos
www.myspace.com/familyalbum2
Por cierto, yo soy fan número uno, así que si lo que escucháis no os gusta, tampoco pasa nada, de hecho en mi casa nadie me comprende...

EPÍLOGO Á ENTREVISTA DO GAÑADOR DO CONCURSO DE CAMISETAS




**NOTA: esta entrevista é pura ficción,UNHA FARSA, non hai nin gañador do debuxo, nin premio, nin nada de nada. Solo había esos debuxos para elexir, polo que a cousa estuvo fácil, e para máis coña o que o fixo é da organización, que recuperou ideas doutros anos. Vamos, unha pena, pero a ver se outro ano se anima alguèn. Aunque, eso sí, tede moi claro que o premio non vai ter nada que ver co que íamos dar este ano, pero coma non quixestes participar quedastes sen él.




POIS NA FOTO VEDES A PARTE DOS INVENTORES DESTA COÑA, DO ROLLO DO PREMIO, DA ENTREVISTA... A SÚA VIAXE SERÁ... EN COCHIÑOS DE COCHE, COMO NON PODÍA SER MENOS; AINDA QUE XA VEDES QUE ELES PÁSANO MOI BIEN VIAXANDO ASÍ.


"EL VIAJAR ES UN PLACER, QUE NO SUELE SUCEDER..."

MAIS FOTOS DOS FACHÓS

Un amigo dos fachós mandounos estas fotos, non vos podo asegurar ó cen por cen quén foi o autor, así que, cando o saiba, xa o direi.
Na primeira poto temos a un ó que lle pisaron un juanete.

Aquí Bernardo (creo, perdón se non) coa Elena e o seu irmán Pedro "pajaritos" ambos.


De pandereteiras aparecen aquí as rapaciñas de Montederramo: a do medio é Natalia e a da dereita ¿Mónica, es ti? casi non te vexo



Aquí os nosos queridos "Airiños de Caldelas" de dereita a esquerda: Pedro, Tomás, Juanqui (o que estripou o dedo ese día pola mañá e acabou en urxencias, pero logo...tocando; iso si que é "pofesional"), Elena e Juan Luis. Na foto falta Anabel que viñera desde Madrid ¿onde estabas metida?



Meu Deus, as veces, despois de saír pensas: quen me mandaría beber (digoo por experiencia). Aquí están outra vez as mozas de Montederramo: Raquel (a barbie folk reconvertida a barbie peruana, a irmá do que gañou o premio á elegancia) e Mónica, que saeu cunha cariña...






E aquí estamos todos, máis ou menos, tirando o fachón ó lume ou descansando despois de facelo.
ESPERAMOS QUE VOS GUSTEN





ADVERTENCIA

Non sei que me pasou que a cronica doas fachós que vos prometera aparece debaixo de dúas entradas antigas, pero por aí abaixo anda. Mirádea!

martes, 22 de enero de 2008

GAÑADORA DO CONCURSO DE CAMISETAS: A ENTREVISTA, POR FIN!!!!!


AINDA QUE TIÑA ÓRDENES EXPRESAS DE NON PUBLICAR ESTO ATA MAÑÁ, NON ME PUIDEN RESISTIR. ISO SÍ, A GAÑADORA, DE MOMENTO, SO QUERE APARECER NESTA "AFOTO" DE PERFIL. MAÑÁN DESCUBRIREDES QUEN É.

Estamos aquí ca gañadora (eso xa o podemos adiantar ) do concurso de diseño da camiseta do PONTE LOUCO’08.
-¿Cómo te atopas tras haber sido a gañadora do premio?
-Pois a verdade é que no no podo crer. Estou tan entusiasmada que non caibo en min de gozo.
_¿Cómo se che ocurriron, non unha, senon dùas ideas para a camiseta do gran festival de Castro Caldelas?
- Se che digo a verdade, levo coméndome a cabeza ( e moitas outras cousas que non vou contar aquí) dende fai máis ou menos medio ano. Despois de comerme a cabeza medio ano, decidín plagiar ideas directamente, non hai nada mellor que copiar cousas para rematar o antes posible, e non ter que estar facendo o tonto durante todo ese tempo pensando nun debuxo.
-Mira, ¿e con quen pensas facer esa viaxe maravilloso de sete días, con todos os gastos pagos?
-É algo que inda está por ver, o que si teño pensado moito, máis que na viaxe, é en ese licor, ese viño esos queixos da terra que tan ben me van saber...pero o da viaxe inda non o teño moi claro, ata aquelas xa decidiréi con quen me vou, xa se sabe, “la juventud er loca” e hoxe estás con un e mañá con outro…
-E o da barra libre, ¿qué che parece?
-Unha idea máis que estupenda, vou estar toda a noite o lado da barra (rodeada dos camareros “estupendos” do Ponte Louco) sin parar de beber. Estou pensando en que me enchufen unha goma directamente do barril de cervexa a garganta (tipo traqueotomía) para non andar a perder o tempo. Pero bueno eso o terei que falar ca organización porque igual, o estar tan preto da barra toda a noite, resúltalles unha molestia.

-Bueno pois moitas gracias por concedernos esta entrevista para o blog do PONTE LOUCO.
-Gracias a vos, e queríalle agradecer de todo corazón a organización o gran traballo que están a facer, e o gran desembolso feito para que eu poda disfrutar de este gran premio, que vamos é que case non se pode creer.

lunes, 21 de enero de 2008

XA TEMOS DIBUXO PARA A CAMISETA DO PONTE LOUCO 2008



O concurso mundial de debuxos para a camiseta do ponte louco 2008 rematou e xa ten gañador...a!!!!!!!!!!!

Estamos preparando unha entrevista por todo o alto a esta persoa. ¿Quén será? Redobre de tamboressssssssssssssss, máaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaxima tensiónnnnnnnnnnnnnnnnn. Só vos vou dicir que a coñecedes de sobra e que ó final gañaron dous deseños que son os que aparecen na foto (así teredes que mercar dúas camisetas, jejeje).

Mentres preparamos a súa entrevista e eu acabo coa redacción do que foron os fachós (xa logo parece o Quixote, ídesvos aburrir de ler) esperamos ansiosos as vosas opinións sobre os debuxos.

FACHÓS 2008: O DESMADRE TOTAL (VISIÓN PARTICULAR E PARCIAL DA FESTA)

Como vos digo ista é unha visión totalmente particular e parcial do que foron os fachós porque évos imposible estar a todo. A min nestes eventos (principalmente fachós, festas dos Remedios e Ponte Louco) sempre me pasa o mesmo: váiseme a noite saudando a xente que non vexo casi nunca e, cando quero reaccionar, son as tantas da mañá e haise que ir para cama. Outra cousa que me ocurre é que teño memoria de pez, asi que... tócavos reconstruir o que saibades.
O día presentouse fermoso no Castro, solciño e bo ambiente dende a mañá. Xa o Mingos do Grilo nos advertiu que a afluencia de xente ía ser apoteósica pois, aparte de caer en sábado, como hai neve en Manzaneda (prácticamente un milagre) moitos esquiadores lle comentaran que virían á noite.
O primeiro feito sorprendente do día, que anunciaba no que se ía convertir o pobo, foi que a praza do Prado se encheu de peruanos e ata había colchonetas hinchables. O primeiro xa ocurría dende facía algúns anos, pero nunca viñeran tantos, e o das colchonetas... Os que levamos vivindo isto todos os anos sabemos que non hai precedente semellante (jejeje).
A primeira hora da tarde a xente xa estaba traballando duro para que nós disfrutásemos pola noite. Aquí vedes o famoso “Tío Epi” dirixindo e vixiando o traslado de chourizos dende o Concello ata a igrexa.


Como podedes observar a colocación das viandas segue unha coidada estética que varía de ano en ano (mirade fotos de entradas anteriores).
Iste é o San Sebastián de palla que precede ó fachón grande.

A esta hora aproximadamente foi cando nos enteramos de que Juanqui “estripara” o dedo, menos mal que todo quedou nun susto e á noite xa estaba tocando a gaita que daba gusto oílo.
Aproximadamente ás seis fixemos a obrigada visita ó Horacio (Bar Patín Soto) a tomar o licorciño ou as herbas. Aquí é onde se empeza a quentar o ambiente: bebes licor, empeza a saudar á xente coñecida e o ambiente caldéase.Ás sete menos cuarto empezaron a subir ó Toural os e as valientes que portan o fachón grande. Eu nunca o levei e nesta ocasión debatinme durante moito tempo entre levar o pequeno ou non. Ó final optei pola segunda, porque coa cantidade de xente que había, ía ser un inferno meterse pola rúa do sol. Así que pleneei unha estupenda estratexia que lle comuniquei as miñas amigas Pili e Marta ás que vexo moi pouco, sobre todo á primeira (xa casi un ano e medio).

O caso é que Marta e o seu marido estaban con Miguel “o sonrinte fotógrafo” (vello coñecido de Santiago ó que atopo de cando en vez e é coñecido por todo o mundo. Sempre está rindo, polo menos sempre que o vexo eu, e sempre me di o mesmo: a ver cando probo esa bica. Todavía non o convidei nunca, unha vergoña). Como a Marta a miña estratexia de persecución lle parecía boísima obligoume a compartila con Miguel para que conseguise ás mellores fotos do día.

Eu conteilla, pero como bó profesional que é, xa fixera o percorrido e chegara as mismas conclusión ca min: esperar o fachón grande, e o San Sebastián de palla que o precede, no prado e ver toda a procesión que vai detrás; logo adiantarse a il por un atallo para atopalo na volta que da ó Castelo, onde conflúen a rúa do sol e a rúa grande. Nesta zona sempre vai moito vento e sempre pasa algo co fachón grande. Non sei cómo foi iste ano porque eu optei pola estratexia dúas: ir pola rúa pequena (por alí non hai fume e, como Marta está embarazada, era o mellor para ela) que vai desembocar á fonte que hai na rúa grande. Fixemos moi ben, porque alí montouse unha boa: o fachón grande empezou a arder sen parar, tiveron que tiralo ó chan, cortar os dous ou tres metros de palla “incandescente” ila esparcindo con forquitas pola rúa abaixo para que non se montase unha barricada de lapas e volver prender o fachón grande. ESPECTACULAR
Mentras tanto, os portadores de fachós pequenos morrían abafados (claro, hainos que se empeñan en levar o fachón para abaixo...).

Nós volvemos a baixar pola rúa pequena ata o prado e dende alí vimos a parte final: veña fachós e fachós, a procesión non acababa nunca. ¿Alguén sabe cántos fachós pequenos podía haber?
Logo chegou o momento dos empurrós polo chourizo (moi rico) e polo viño (tamén moi rico). Disfrutando da comida e da bebida empecei a atoparme con xente coñecida: coa nosa amiga Marisa que viña de Vigo, con un ex-compañeiro de piso noso de fai polo menos dez anos: Jose, alegreime moito de verte. Dispois vin ás rapaciñas de Montederramo, que nuncan fallan: Rosa, Raquele Mónica. Ata me deu tempo de falar con Cándido da súa actuación no Rubio (mirade outras entradas) e de descubrir que “anónimo descuberto para o mundo” e “anónimo que pide white label” son a misma persoa (secreto, secretísimo). Logo atopeime a Ricardito, o milucho... eu que sei. Nun momento avanzado da noite din cos gaiteiros e comprobei que o dedo do Juanqui seguí no sitio. Ó final, como xa facía frío e a queimada non nos gusta, Marisa, Jose, a súa moza e eu decidimos empezar a nosa particular procesión polos bares ¡qué perdición! Aí atopamos a uns vellos re-coñecidos de Santiago que nos fixeron rir e explicáronos que con lús chea non se pode podar! Acabamos tarde, moi tarde, pero cando marchamos para casa aínda quedaban algúns que outros coñecidos.
Como vedes, a miña visión dos Fachós é parcial, así que necesito que completedes esas partes que eu esquezo ou non vivín. Que falen os gaiteiros, que falen os que levaron o fachón grande, os que levaron o pequeno, os que resistiron máis....

Só me queda por revelarvos quen levou o premio a elegancia. Pois non, non foi Raquelita (Barbie folk, ainda que viña moi apropiada como podedes comprobar na foto), foi o seu irmán Josito (mirádeo no medio da foto) que apareceu de “aquesa guisa” nos fachós, iso sí que é elegancia




miércoles, 16 de enero de 2008

RECOMENDACIÓNS PARA OS FACHÓS





A risco de parecer pesados con tanto fachón e tanto San Sebastián, imos seguir co noso tema estrela do mes de xaneiro.


A festa comenza entre lusco e fusco, isto soe ser entre as sete e as oito. Compre ser moi puntual porque a procesión dura pouco (uns quince minutos máis ou menos). Xa sabedes que o lugar de partida é o parque que hai diante da Igrexa. Alí haberá un montón de fachós que se repartirán momentos antes de que comence todo. O fachón grande baixa apagado polas Laguiñas dende o Toural e colócase no chan diante da Igrexa.

A procesión comenzará cando se prenda o fachón grande. Diante del irá a imaxe de palla do San Sebastián e os gaiteiros. É MOI IMPORTANTE QUE NINGÚN FACHÓN PEQUENO SE COLOQUE DIANTE DO GRANDE PORQUE DIFICULTA MOITO A LABOR DA XENTE QUE O LEVA. (mirade outras fotos do evento e comprenderedes que non é ningunha coña ir na cabeza do fachón grande). Dende fai anos tanto mulleres coma homes levan este fachón, eu nunca o fixen porque como son baixiña tería que ir cos brazos en alto (jejejeje) e non podería con tanto peso (mirade a primeira foto para ver o grosor que pode ter o fachón e o que abulto eu).
Os que levamos FACHÓN PEQUENO temos que ter en conta varias cousas: a parte que se queima é a máis ancha, o fachón debe levarse HACIA ARRIBA COMO SE VE NA 2ª FOTO (si facedes o contrario ídesvos afumar e faredes que o fachón arda moito máis rápido co cal podédesvos arriscar a que non vos aguante todo o recorrido). Se vedes que perde forza e se apaga tedes que abanealo de arriba a abaixo ou ben quitarlle un nó si é que o fachón xa chegou a il. Nas dúas primeiras fotos podedes ver os nós que atan o fachón. Istes fanse enrollando a palla hacia a dereita (sentido das agullas do reloxo), así que para desfacelo so tedes que desenrolar o nó hacia a esquerda. Esto que, escrito aquí, parece un "rollo repollo" é moi fácil. Tamén compre que teñades coidado coa xente que vai ó voso lado (de ahí que conveña levar o fachón hacia arriba) pois podedes meterlle o lume na cara a alguén. Na rúa do Sol sóese montar unha boa fumeira, así que si sodes especialmente sensibles é millor que esperedes ahí a que a procesión apareza pola rúa grande.
Ó final todos os fachós arden nunha fogata diante da igrexa. Alí repartiranse bebidas e bocadillos de chourizo asado (mirade a foto). Xa algún "anónimo" comentou noutra noticia que non sexades e cutres e pidades tres chourizos por barba para logo tiralos. Son gratis, pero só se deben pedir os que se vaian comer (digo eu). Dispois do chourizo: máis viño, licor café, gaiteiros, queimada, troula. Cando o frío xa non nos permita aguantar na rúa poderemos ir ós bares e pubs do castro que, gracias a Deus, téñenvos uns prezos bastante populares.
Por certo, non son ningunha experta, así que si pensades que digo algo equivocado, correxídeo.
VIVA O SAN SEBASTIÁN

lunes, 14 de enero de 2008

HA MUERTO ÁNGEL GONZÁLEZ.


Evidentemente, y por desgracia, la muerte de este gran poeta no es ninguna novedad. Intentar hacer aquí aunque sólo sea un mínimo resumen de su significación como lírico y académico sería una tarea imposible, pero me gustaría contaros dos o tres cosas de él.


La crítica lo incluye dentro del grupo de los cincuenta, poetas nacidos entre 1924 y 1938, que conciben el poema como un acto de conocimiento frente a la noción de poesía como comunicación (idea más del gusto de la generación anterior o poesía social). Esto no quiere decir que este grupo de escritores abandonaran los temas sociales, simplemente dirigieron su búsqueda hacia una mayor elaboración del lenguaje poético y un desplazamiento de lo colectivo a lo personal. El tiempo, el amor, la creación poética son algunos de los temas que podemos rastrear en este grupo al que también perteneció nuestro paisano José Ángel Valente.


Ángel González sufrió en sus propias carnes los rigores de la guerra y de la posguerra (os recomiendo leer la página que le dedica el Instituto Cervantes http://www.cervantesvirtual.com/bib_autor/AGonzalez/).


Su obra, como es natural en todo artista, en todo creador, sufrió una evolución que va de la decepción y el pesismismo existencial unidos a a la crítica del mundo circundante de sus primeras obras (obras en las que encontramos el paso del tiempo como eje vertebrador unido al amor, al desengaño, al absurdo de la vida, a la infancia como paraíso perdido) pasando por una etapa más lúdica en la que predomina el humor (década de los 70, incluso 80), para terminar con una lírica más reflexiva y elegíaca. La obsesión por el paso del tiempo y el testimonio del paso del mismo vuelven a reaparacer a partir de la década de los 90.


Comentó su compañera que seguía trabajando en un nuevo poemario, mientras no podamos gozarlo os dejo con dos fragmentos de su obra. El primero es una recreación del "amor constante más allá de la muerte" (uno de mis tópicos favoritos) y el segundo pertenece a su primera etapa, podréis observar en él el pesimismo existencial del que os hablé más arriba.




Ya nada ahora
Largo es el arte; la vida en cambio corta
como un cuchillo
Pero nada ya ahora
-ni siquiera la muerte, por su parte
inmensa-
podrá evitarlo: exento, libre,
como la niebla que al romper el día
los hondos valles del invierno exhalan,
creciente en un espacio sin fronteras,
este amor ya sin mí te amará para siempre


(Deixis en fantasma, 1992)




Para que yo me llame...


Para que yo me llame Ángel González,


para que mi ser pese sobre el suelo,


fue necesario un ancho espacio


y un largo tiempo:


hombres de todo el mar y toda tierra,


fértiles vientres de mujer, y cuerpos


y más cuerpos, fundiéndose incesantes


en otro cuerpo nuevo.


Solsticios y equinocios alumbraron


con su cambiante luz, su vario cielo,


el viaje milenario de mi carne


trepando por los siglos y los huesos.


De su pasaje lento y doloroso


de su huida hasta el fin, sobreviviendo


naufragios, aferrándose


al último suspiro de los muertos,


yo no soy más que el resultado, el fruto,


lo que queda, podrido, entre los restos;


esto que veis aquí,


tan sólo esto:


un escombro tenaz, que se resiste


a su ruina, que lucha contra el viento,


que avanza por caminos que no llevan


a ningún sitio.


El éxito


de todos los fracasos. La enloquecida


fuerza del desaliento...


(Áspero mundo, 1956)

viernes, 11 de enero de 2008

O SEBASTIÁN


Sirva este artigo de pequena homenaxe a este home que tan felices fixo a moitos nenos e nenas caldelaos ó construirlles o máis fermoso fachón. Mágoa que non teña ningunha foto dil.

Cando eu era pequena, na década dos setenta e oitenta, ainda se segaba a man e se facían palleiros. Naquela época a festa dos fachós non tiña tanta sona "internacional" pero nós pasabamolo igual de ben. Daquela, cando se acercaba o 19 moitos nenos subiamos as Laguiñas ou o Toural á casa do Sebastián. Si mal non recordo era o único do pobo que levaba o nome do patrón, agora xa non queda ninguén. No baixo da súa casa, no mes de xaneiro, había sempre un gran montón de palla. Tu ías alí e pedíaslle que che fixera un fachón e el dicíache que che faría o máis bonito de todos. Eu quedeime algunha vez coa súa neta e ca Pepita do Toural mirando como os facía, como xuntaba a palla, como facía os atadullos (que, por certo, eu dispois nunca sabía desfacer). Cando o fachón estaba rematado íaste para á tua casa todo orgulloso.

¡Cántos fachós debeu facer o señor Sebastián ó longo da súa vida! ¡Qué amable era con nós!.

Os nenos, que xa se "sabe" que son máis valientes e "manitas" que as nenas, facían os fachós iles sós. Lembro que ata había competicións entre os da Pena e os demáis.

O Sebastián era un home baixiño e miúdo, solía levar biseira. Paréceme lembrar que tamén tiña un pequeno bigotiño, o mellor eso só é certo na miña imaxinación. Para min o máis significativo do seu rostro eran os seus pequechos e brillantes ollos.

Agora o Sebastián xa non está con nós pero vive no recordo do paraíso perido da miña infancia e seguro que no de moitos caldelaos máis. Dende xa fai anos tamén, como non hai palla segada á man, o Concello é o encargado de facer fachós para todos. Por iso, cada certo temp, organízase en Quintela de Mazaira unha sega e malla tradicionais, logo fise un palleiro do que se saca a materia prima para os fachós de vario anos.
(A FOTO QUE ILUSTRA O ARTIGO FOI FEITA POR DORY, DA FUNDACIÓN COMARCAL TERRA DE CALDELAS, E GAÑOU O 4º PREMIO NO III CONCURSO FOTOGRÁFICO RIBEIRA SACRA)

miércoles, 9 de enero de 2008

OS FACHÓS


Un anónimo na anterior entrada xa se me adiantou..., tiña pensado escribir sobre os fachós, ¡como non! pero casi non me deu tempo. Como hoxe teño algo de traballo só vos vou contar un par de cousas sobre esta festa e , ó longo da semana, irei engadindo máis datos.
Polo que eu sei (ás miñas fontes son oráis e básicamente lembro o que Don José nos contaba de nenos) descoñécese con exactitude cando comenzou a festa ou as procesións que logo deron lugar a ela. "Donjo", o cura do castro, dicíanos que todo se debera a unha peste que houbera no pobo. Os veciños encomendáronse ó San Sebastián prometéndolle que, si os salvaba de dita enfermidade, todos os anos na víspera da súa onomástica lle farían unha procesión con fachós de palla.
Eu non sei si esto é verdade ou non, de todos os xeitos o poder purificador do lume é algo coñecido por todos, así que quizás sexa verdade.
Bueno, o caso é que agora, dende fai xa moitos anos, o día 19 de xaneiro, víspera de San Sebastián (patrón do Castro), aproximadamente ás sete ou sete e media da tarde (vamos, entre lusco e fusco) os Caldelaos e os de fora que veñen acompañarnos saímos en procesión dende o parque que hai diante da iglesia portando o noso fachón prendido. A procesión vai encabezada por unha imaxen do santo en palla que realizou non hai moitos anos Javier, "O notario", logo van os gaiteiros, despois o fachón grande (mirádeo na foto) e detrás todos os demáis. O lume cruza a praza do prado entre gritos de ¡VIVA O SAN SEBASTIÁN! ( eu lembro sobre todo os berros da Nieves, a filla da Pepa da rúa do sol, á que lle encanta esta festa), sube pola citada rúa do sol, primeiro tramo complicado para os que van detrás pola cantidade de fume que se respira. Ó chegar ó Cima da vila hai que dar unha volta de 360 graos para enfilar pola rúa grande (maniobra complicada para o fachón grande) e voltar ó prado e de novo á igrexa onde todos os fachós acaban ardendo nunha gran fogata.
Despois desto repártense chorizos e viño... pero esa é outra historia que vos contareis outro día.
Por certo, non se pode falar desta festa sen lembrar ó Sr Sebastián, o último Sebastián do pobo, que morreu fai uns anos. Este home encheunos de sonos cando eramos nenos facéndonos os fachós más fermosos, por iso creo que tamén merece un capítulo aparte.

domingo, 6 de enero de 2008

RIGU & CANIER: "PROSAS PROSCAS". XENIAL E DIVERTIDO



Como vos contabamos na última entrada, este sábado actuaron no Pub Rubio RIGU & CANIER (Roberto e Cándido de Lumeares), cunha obra (basada en feitos reais, seica) titulada PROSAS PROSCAS.
En principio eu xa me mostraba bastante alegre so polo feito de que haxa xente que se mova e faga cousas como inventarse ou reconstruir este conto e interpretalo para entreternos, pero a miña ledicia multiplicouse por infinito a medida que trancurría a obra.
Todo comenzou cun pouco de retraso e no Rubio había bastante xente. Primeiro poidemos escoitar as gaitas da Serra de Queixa, que tamén tocaron o rematar. Logo saiu Cándido ó escenario.
Prosas Proscas fala de Lumeares, da súa particular orografía (básicamente “inclinada”) e dos seus cans, da súa vida, costumes, ligues e de como un día todos se puxeron de acordo para arrebatarlle ó Alemán o título de “Chulito del pueblo”.
Cándido, coa súa voz rasgada, foi o encargado de narrarnos a historia (repito, basada en feitos reais). A verdade é que o fixo moi ben, polo menos para o meu gusto. É un bo narrador e sabe como contar. A súa velocidade, cadencia, tono... perecéronme moi axeitados.
Si coa voz de Cándido xa estaba abraiada, o meu asombro e ledicia foron absolutos cando Roberto comenzou a actuar. A el tocáballe a parte máis interpretativa. Cando Cándido facía referencia a algún personaxe, Roberto interpretaba. Encantoume como o fixo. Sábese mover no escenario e tamén sabe como transmitir coa mímica. Nalgúns momentos as súas caras eran xeniais e arrancaron moitas gargalladas.
Ó final, todos botamos unhas risas e pasamos un bo rato, que era do que se trataba. A miña noraboa para todos os que tiñeron algo que ver nesta historia.
Sinto que, por problemas técnicos, non vos podo ofrecer as fotos do espectáculo, pero en canto as teña poreinas para que vexades...

viernes, 4 de enero de 2008

TEATRO NO RUBIO.


Están a piques de rematar as vacacións. Mañán á noite as peñas e os grupos de amigos do Castro farán as súas cenas, logo sairán a bailar e dispois virán os Reis Magos para aqueles que teñan sido bos. O domingo moitos marcharán (marcharemos) para o seu lugar de traballo e non voltarán ata a fin de semana ou ata os fachós... Antes de irvos, antes de todas estas cousas (cenas, copas, reis, viaxes), recoméndovos que vaiades mañá sábado as sete da tarde ó pub Rubio pois haberá unha representación teatral. Seica é unha especie de "duo-contacontos". Eu penso ir, só coñezo a un dos actores (Cándido de Lumeares) pero creo que merece a pena.
A verdade é que no Rubio estanse a organizar moitas cousas últimamente: concertos, teatro... así da gusto. Noraboa a Jorge e Iago.

TALLER DE ESCRITURA 16: EL REY EGOÍSTA. POR ALBA BOSQUE



Con esta entrada rematamos de mostrarvos os traballos que os rapaces fixeron no taller literario do verán.


O feito de que Alba sexa a "escollida" é unha mezcla de casualidade e de "reflexo da realidade". O primeiro porque non foi unha selección feita adrede, e o segundo, porque realmente ela foi a última en unirse o taller de agosto.


Permitídeme que vos introduza un pouco na "realidade" desta historia.


Alba chegou ó taller cando só faltaban dous días para que rematase (a súa duración era de cinco). Non pudera vir antes. Nunha soa mañá escoitou a explicación dos "pasos" que debía seguir o conto e comenzou a escribilo. Pensando que non lle ía dar tempo a rematalo, levou os "deberes" para a casa e alí rematou a historia. O segundo día deulle os últimos toques o fantástico libro que creara, porque ela decidiu que a cada paso do conto lle correspondía un collage!


Aquí tedes o conto e todas as ilustracións e collages que Alba creou para o seu Rey egoísta. Estamos seguros de que ides disfrutar moitísimo. Perdoade que a calidade das fotos non sexa a ideal...

Érase una vez un Rey muy egoísta. Los sirvientes estaban muy preocupados.
Tenía dos hijas, la mayor era rubia de pelo largo y la pequeña era pelirroja. Las princesas vivían mal.
El Rey se comía todas las chuches y no les daba la paga los domingos.


Tenían que hacer algo.
Fueron a pedir consejo al sabio de la comarca, que vivía en un carromato. Les dio un mapa para encontrar una pócima de la generosidad. Como con el mapa se perdieron, utilizaron el GPS.

Llegaron a una cueva en medio de la selva. Allí un tigre les dio la pócima.
De vuelta al castillo un ogro las pidió dinero por pasar, pero ellas no tenían ni un céntimo y le dieron un trago de la pócima y el ogro las dejó pasar.
Por fin llegaron al castillo. Mezclaron con vino la pócima de la generosidad y se la dieron al rey en la cena. Y el rey se volvió muy generoso dándoles mucho dinero a todos.
Y COLORÍN, COLORADO, ESTE CUENTO SE HA ACABADO.