CHOVE NA DEHESA

Vaia ano que levamos! Que non chova no sur non é moita novidade, pero que non o faga en Galicia...

Hoxe chove na dehesa. A verdade é que, a pesar da pouca auga caida, todo está verde e as flores xa empezan a saír. Os almendros xa floreceron. Dentro de nada o Jerte estará completamente blanco, cheo de folerpas de flores de cerdeira.

Espero que mañá tamén chova por aí.

OTRO ABRAZO DE EDUARDO GALEANO.

Un hombre del pueblo de Negua, en la costa de Colombia, pudo subir al alto cielo.

A la vuelta, contó. Dijo que había contemplado, desde allá arriba, la vida humana. Y dijo que somos un mar de fueguitos.

-El mundo es eso -reveló- Un montón de gente, un mar de fueguitos.

Cada persona brilla con luz propia entre todas las demás. No hay dos fuegos iguales. Hay fuegos grandes y fuegos chicos y fuegos de todos los colores. Hay gente de fuego sereno, que ni se entera del viento, y gente de fuego loco, que llena el aire de chispas. Algunos fuegos, fuegos bobos, no alumbran ni queman; pero otros arden la vida con tantas ganas que no se puede mirarlos sin parpadear, y quien se acerca, se enciende.

EL LIBRO DE LOS ABRAZOS: EDUARDO GALEANO

Este é un dos meus libros favoritos. Dende que o descubrín, regálollo a xente moi especial.

Diredes que son unha horteira (seguro que non andades desencamiñados), pero hoxe decidín regalarlles ós meus alumnos dous dos "abrazos" que hai neste libro e unha flor (así tamén os axudo á súa anhelada excursión de fin de curso). Eles, moi cucos e pelotas (con bó rollito, eh), pintaron unha flor na pizarra e dedicáronma argumentando que non tiñan cuartos para mercala (xa sabedes, o aforro é importante).

Só vos vou dicir o "abrazo" co que se abre o libro e que foi un dos elexidos para o regalo (espero despertar en vós a curiosidade).

RECORDAR: del latín re-cordis, volver a pasar por el corazón.

Eu díxenlles que os vou recordar a miudo (este ano rematan).

Ós que estades lonxe de min tamén vos RECORDO sempre.

Almanaque de Actividades

Unha das propostas que tiñamos en mente era darlle espacio neste blog a outras actividades de interese que se realicen na zona para que poida existir un lugar en común e que desas iniciativas de interese que se realizan pola comarca non pasen desapercividas. Para elo estámonos poñendo en contacto con diferentes axente (Xestreu, Asoc. de Lumeares, O Rubio, Fundación Comarcal, ...) e así crear unha especie de almanaque no que se poidan ver coa maior antelación todas as actividades propostas.
Se nos queres facer algunha proposta recorda que podes deixar unha mensaxe neste blog ou enviarnos un mail.

JUNO

Este fin de semana, después de disfrutar de la primavera extremeña y portuguesa (Monsanto: pueblo maravilloso, si tenéis portunidad, visitadlo. Está muy cerquita de la frontera norte con Cáceres), nos fuimos al cine. No sabíamos muy bien qué era lo que nos apetecía y al final nos decidimos por esta comedia. La comedia no es de mis géneros favoritos, pero esta hablaba de adolescentes, aunque de una adolescente especial, no de las típicas de películas americanas.

En el díptco que nos dieron en el cine decía: ROMPIENDO MOLDES. Diablo Cody, "blogueera" y "stripper" antes de ser guionista, estrena JUNO, una comedia atípica sobre el embarazao adolescente. Y os aseguro que, bajo mi humilde punto de vista, sí rompe moldes y sí es una comedia atípica.

Juno está dirigida por Jason Reitman y protagonizada por Ellen Page (Juno), Michael Cera (Bleeker, el "panoli" que deja a la chica embarazada), Jennifer Garner (Vanessa), Jason Bateman (Mark), Allison Janey (madrastra atípica, confidente y defensora de su hijastra), J.K. Simmons (Padre, atípico también, sobre todo teniendo en cuenta que había sido militar) y Olivia Thirlby (Leah).

Creo que ha conseguido cuatro nominaciones a los Oscar (película, director, actriz principal y guión original) (no es que para mí las nominaciones a los Oscar digan mucho..., pero en este caso coincido) y tres a los Globos de Oro (película, actriz y guión). No le han dado ningún Globo, pero yo he pasado un rato genial viéndola.

O Folión de manzaneda declarado Festa de Interes Turístico

O Entroido do concello de Manzaneda foi declarado Festa de Interese Turístico de Galicia polo Consello da Xunta.
¿E que ten que ver que ver esto co Ponte Louco?
Como podedes ver na foto, no ano 2002, o folión saíu por primeira vez da súa rota tradicional, para vir a poñerse louco ao Castro. Foi o primeiro pasarrúas que fixemos, e quedounos moi bo gusto de boca, e dende aquela sempre trouxemos varios grupo para animar a tarde, eso si ningún tan especial coma este.

O PONTELOUCO POLO MUNDIÑO ADIANTE II OU O REPORTEIRO DESAPARECIDO.

É par min un pracer comunicar que o noso reporteiro desaparecido, jotapuntoelepunto, xa apareceu e xa nos enviou a crónica da súa viaxe. Aquí vai:

Crónica: Enviado Especial. Martes 29 de Xaneiro.
Nada máis chegar a París comuniquei a miña presencia na cidade ó departamento de relacións públicas do palacio de Versalles para que soubese da miña estancia na capital. Dous días despois sobre as 12 da mañá e cando me atopaba subindo a escaleira mecánica do “Centre Pompidou”, recibín unha chamada na cal se me informaba de que dada a proximidade do enlace matrimonial e para evitar todo tipo de especulacións sobre a miña presencia, ía ser imposible que esa cita tivese lugar en Versalles. A opción que se me daba era que o encontro tivese lugar nunha das moitas visitas que “Carla” ten por costume facer ás céntricas “Galerías Lafayette”. Por suposto que non puxen ningún tipo de reparo.

Alí me presentei en plenas galerías rodeado da “haute couture” a carón das firmas máis importantes; Gabrielle Chanel, Christian La-Croix, Pierre Cardín e un sinfín deles máis dos que non me lembro. A conversa tivo lugar mentres “Carla” se provaba un estupendo collar de Cartier que luciría 24 horas despois no seu enlace matrimonial con Sarkosy. A conversa foi breve pero grazas o meu intérprete Sergio Muñíz, puiden contarlle que era iso do “Ppuntoelepunto”. Sorpresa a miña cando me recoñecía que tiña algúns discos (baixados do emule, iso sí) de la Lamatumbá e dos mismísimos Cuchufellos, e que tamén coñecía o noso castelo porque estivera mirando hai anos a posibilidade de comprarllo á Duquesa de Alba. Finalmente comprometeuse( se o seu matrimonio chega ata alí e Cécilia non volve) a facer todo o posible por promocionar o Pontelouco nos seus próximos concertos mundiais. Finalmente pedinlle que se puxera a camiseta do pontelouco, algo que non fixo para non saltarse o protocolo. O que sí fixo foi quitarse as gafas, momento que aproveitou o meu fotógrafo Muñiz para sacar esta foto que comparto con vós.

O PONTELOUCO POLO MUNDIÑO ADIANTE.

Este entroido algúns dos que axudamos no Ponte Louco non pudemos coller vacacións e tivemos que ir de viaxe promocional polo mundiño adiante. Esta vez o lugar elxido era "París de La France" (por aquilo de que está moi de moda polos líos amorosos do seu presidente). A sorte quixo que os reporteiros elexidos fosen "Jotapuntoelepunto" (tamén coñecido como Milucho) e "Epuntoopunto" (sen outros datos). Os pobres quedaron sen vacacións e sin cartos no peto, pero fixeron a súa labor como puderon (a pesar dos contratempos, que os houbo). Jotapunto tiña encomendada a misión de falar con Carla (Bruni, por suposto) e contarlle que era eso do "Ppuntoelepunto", como ela se dedica (¿ba?) a iso da música supuxemos que nos faría caso. Un problema de conexión entre ambos reporteiros impide que vos conte con máis detalle cómo foi exactamente o encontro. Así que: JL, MANIFÉSTATE E CÓNTANOS CÓMO CHE FOI. A reporteira feminina tiña que entrevistarse nin máis nin menos que co mesmiño Sarkosy. Il foi un perfecto Monsieur e, cando foi informado de todo, exclamou: Oh, la la, c´est une idee magnifique; très bien, trés bien (ou algo así). O caso é que quedou en ter colgado durante todo o mes de xullo un cartel promocional do noso festival nin máis nin menos que na torre Eiffel (de arribiña a abaixo, que non é moco de pavo). Xusto no momento en que firmabamos o pacto a cámara de fotos quedou sen batería, pero, para mostra un botón: o pin do pontelouco (que se ve mal, xa o sei) o pé da Torre.
Tan contento quedou este home que nos cedeu un cohe da súa colección privada (un tipo Starky y Hutch) para que nos movésemos o resto do día e fósemos visitar ó noso segundo "home": Quasimodo...

Sí, sí, xa sei que moitos estaredes decindo agora iso de: "¡pero si está morto!". Pois non, non é verdade. Recibiunos aquí, na súa casa (preciosa, por certo) e dixo que se retirara do mundanal ruido porque, dende que a xente descubrira que era fermoso por dentro, non o deixaban vivir. Díxonos iso de : Photos non s´il vous plaît! E nós respetámolo.
A il tamén lle pareceu unha idea fermosa e confesounos que no castelo do Castro, onde celebramos o festival, TEN UN AMIGO!!!!!!!!!!!! Alucinante, debe ser algunha pantasma dos pasadizos, non sei. O caso é que il tamén se fará eco de que o 2 de agosto do 2008 en Castro Caldelas (Ourense) celebrarase de novo o festival Ponte Louco. A súa idea é vestir as famosas gárgolas de Notre Dame con todos os modelos de camisetas que fagamos.
E isto é todo pola miña banda. Jotapuntoelepunto: espero as túas fotos e comentarios. E a TODOS OS AMANTES DO FESTIVAL DECÍMOSLLE: se ides polo mundo adiante facede o mesmo ca nós: PROMOCIONADE O FESTIVAL, FACEIVOS FOTOS COAS CAMISETAS, PINS OU CHISQUEIROS DO FESTIVAL E CREAREMOS UNA NOVA SECCIÓN: O PONTELOUCO POLO MUNDO (enviade todo ó correo do festival).

NO CASTRO AINDA QUEDA ENTROIDO

Na outra entrada que puxeramos sobre o entroido, Pili deixounos un comentario un tanto melancólico, pois ela, que é unha gran amante do seu pobo, sentía que esta tradición se podese perder.
A nosa amiga e lectora vive o día a día no Castro e sabe bastante millor ca min cómo están as cousas no pobo. Decíanos que agora os compadres e as comadres fanse no colexio (unha grande labor, penso eu, dos mestres; que velen porque non se perda a tradición: NORABOA).
E como "para mostra un botón", Pili mandounos estas tres fotos do entroido no colexio no que moitos estudamos. Eu creo recoñecer na primeira foto a Xoaquina (a "profa") agochada detrás dun compadre á esquerda; recoñezo tamén a Manolita (unha nena que vive nas laguiñas), creo que tamén está Benazir (filla da Susi do Tadeo). Na segunda só recoñezo a Víctor (o da gasoliñeira) á esquerda. A última foto é de tres guapas mozas de 2º da ESO: Noelia (carnicería) e Laura (Laurita patata frita: un bico), non sei o nome da outra nena.

Pediríalle a xente do Castro que lea esto que me axude cos nomes dos demás nenos.

Para acabar coa sección da "terra" quero darlle as gracias a Pili de novo: por todo. Si algún de vós ten máis fotos que non dubide en mandalas á dirección que aparece á esquerda no blog.

Esta segunda sección é a dos fenómenos "paranormáis". Ise/isa que está tirado/a nas escaleiras foi un día o afamado filósofo e escritor dadaísta Hugo Ball (logo reencarnado en Hugo Boss). Parece ser que este ano decidiuse por un disfra "políticamente correcto e repectuoso coa lei da paridade". Non sei cal será a explicación que lle dará il/ela, pero eu só podo facer un comentario: A TÚA IMAXINACIÓN E OS TEUS DISFRACES SON AU-TEN-TI-CA-MEN-TE-CO-JO-NU-DOS.

Debaixo temos a un reno (¿rena?) con cornos de guantes de neve. Tamén me gustaría saber de qué estaba feita a careta... Isa pose, ise xesto, isa maneira de agarrar "la cubata" resúltame tan familiar!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ACLARACIÓNS DE FURAKAO

Este artista Caldelao anda un pouco molesto porque, polo visto, algo está pasando coas votacións do concurso no que participa e do que vos informabamos na entrada anterior. Mandou unha mensaxe ó Pontelouco para que nos fixeramos eco disto e vos levaramos ó seu espazo en myspace para que souberades de primeira man o que pasa. Eu permitinme copiar a información que o propio Carlos da alí para que a leades. REPITO: o que transcribo é unha copia do que il escribiu.

cocncurso maquetas 100 pipers
Saludos a todos los amigos, visitantes y curiosos: Quiero agradecer a todos los que me habéis votado vuestro apoyo y la publicidad que hacéis. Ante la situación enrarecida que hay en el concurso de maquetas, quiero dejar claro una cosa. NO TENGO NADA QUE VER CON LA MANIPULACIÓN DE VOTOS. He de reconocer (me lo dijeron el fin de semana pasado) que alguien a quien pedí el voto, ha manipulado la votación SIN MI AUTORIZACION NI BENEPLACITO. Me he puesto en contacto con la organización para decirselo y que tomen las medidas que consideren necesarias. AUNQUE YO NO SOY RESPOSABLE DE ESTE FRAUDE, TENDRÉ QUE ASUMIRLO COMO PROPIO. Os agradezco una vez más vuestro apoyo y seguiré considerando como votos válidos las más de 700 visitas, que incrementó este blog desde el inicio del concurso. Ya es mucho más de lo que esperaba!. Gracias!!!!!!!!!!!.
Desde hoy 4 de Feb. los votos anteriores están anulados, por lo que os pido que volváis a votar con el nuevo sistema. AHORA "hay que confirmar el voto"
Seguid votando , SIN HACER TRAMPAS.

En fin, por desgracia parece que hai xente que non entende ben o significadoda palabra "axuda". Carlos, dende aquí, os que xa che votaran, seguro que volverán facelo. Ademáis, as visitas que recibes dicen moito. Sorte.

Todos somo Furakaos

Este caldelao, o Carlos da Rúa Grande, está a participar nun concurso musical organizado por a companía de de güisqui máis galega que hai (dígoo polos gaiteiros). Esta é a súa carta de presentación:
"Después de muchos años machacando tabernas y colegas, decidísubir otro escalón y llegar a más gente. Grabé una maqueta con "la banda de Nash" a finales de 2006 y estoy que lo regalo en myspace, para quien le guste."
Algunha desas tabernas das que fala son do Castro, e algúns deses colegas somos caldelaos, así que cremos positivo mostrarlle o noso apoio, para elo só tedes que entrar en:
http://www.100pipersmusic.com/detalle_banda.php?id=44
e darlle o voso voto para que non perda esas vellas costumes.
De momento está no podium, a ver se lle podemos votar unha man.
Sorte Carlos.

ENTROIDO: OS COMPADRES E AS COMADRES.

Mi madriña! Aínda non estamos recuperados dos fachós e xa está aquí o entroido. Bueno, realmente xa empezou o xoves pasado porque, si as contas non me faian, foi XOVES DE COMADRES e este deberá ser o XOVES DE COMPADRES (ou ó revés, é algo que nunca tiven moi claro).

Fai tres anos nevou no entroido. Lembroo ben porque non puden subir ó Castro o día que quería. Cando cheguei atopeime no castelo unha exposición de compadres e comadres feitas polos nenos do colexio de Manzaneda (xa sabedes que alí hai moita tradición).

Hoxe pensaba no entroido de cando eramos pequenos, en que ás nenas nos deixaban sair antes porque os rapaces nos pintaban de negro despois de meter os dedos nos tubos de escapes dos coches (era horrible, tiñas que pasar 15 dias pechada na casa porque se non púñante feita un cirineo), pensaba na miña nai facendo compadres (un para min) e comadres (dúas para os meus irmáns maiores) con papel de seda e cara de pataca e cuns diseños de vestiario que xa quixeran Vittorio e Luchino, pensaba nos nosos disfraces (básicamente roupa e zapatos dos nosos pais). Para min, nesta década dos 70, o mellor era o de poder ir á discoteca do grilo: A-LU-CI-NA-BA. O Miguel metido na súa cabina de Dj, a barra baixiña ó fondo, a pista delimitada por unha especie de reixa de madeira ou algo así...

Logo o entroido cambiou. Xa tiñamos disfraces que eran "disfraces", no Castro empezouse a tirar fariña e as rapazas empezamos a participar dunha maneira digamos "mais activa" naquilo. É dicir: non só recibiamos senon que tamén dabamos.

Ós últimos anos que fun no entroido ó Castro o panorama era decepcionante: houbo un ano que pola noite só saímos Lucía e mais eu disfrazadas (xa se sabe no noso pobo que na casa da "Ana dos retais" a tradición do carnaval era casi como unha relixión. A de disfraces que nos fixo e nos prestou...). Decidín non volver nesas datas. Dábame pena. Non había fariña. Non había compadres. Non había disfraces. Non había "casi" nada.

Estas fotos son da última vez que estiven. As da exposición dos nenos parécenme alucinantes (non pola calidade...jejeje, senon pola tradición e o traballo que fan en Manzaneda).

Estas dos disfraces son en Ourense e quero que as vexades por dúas cousas: ¿de qué diriades que vai disfrazado o rapaz da esquerda da segunda foto? Iso lle preguntei eu, a súa resposta foi: de poeta dadaísta. Quedeime de pedra. Pensei: "¿qué poeta dadaísta? Suponse que debería sabelo". O disfrazado foi bon e díxome o nome, non era un poeta (ou tamén) senon o filósofo Hugo Ball. Auténtico, se buscades imaxes dil en google comprobaredes que o disfraz está clavado. iso é imaxinación.

A primeira foto do señor disfrazado nos viños fíxome moitísima gracia. Era un señor serio, con apariencia formal que estaba todo digno tomando as súas tapiñas e a súa bebida cun gorrito minúsculo feito de papel de servilleta. Iso sí, colocado tipo "Napoleón"

Non sei si agora volve haber máis xente no entroido, se os nenos seguen co dos compadres e as comadres ( a min non me duraba nin un suspiro), si a xente se disfraza, si se tira fariña... Espero que sí, porque é unha rica tradición e sería unha mágoa non conservala para os que veñen detrás.

Andaina por Caldelas

Xa hai tempo que vimos traballando modestamente dende esta Asociación de dende o Centro Comarcal Terra de Caldelas para sinalizar unha rota pola zona. A proposta que vos facemos é unha presentación do que levamos feito: unha modesta sinalización e un folleto.

O percorrido da rota é o seguinte:
Saímos do castro cara Camba, onde realmente empezan os sendeiros, por aí baixaremos ata estrada que vai a Trives, e iremos por un camiño paralelo que cruza o Río Caldelas (por iso é conveniente levar calzado impermeable) ata chegar á fonte de Piñeira, e dende aí ir ata a piscina, área que atravesaremos para baixar polo sendeiro que vai á beira do río ata o Muíño da Ponte, e dende aí subiremos polo camiño que vai dar á estrada Monforte (Esta é a rota sinalizada e que ven no folleto)
Aquí ademais hai dúas variante:
1. dende a Fonte de Piñeira coller por Montemiau cara a Casasoá, Basteiros e baixar polo río ata debaixo de Condelle e iríamos dar á piscina por riba da ponde da estrada que vai a Mazaira. (esto sería 2-3 quilómetros máis)
2. Tamén dende a Fonte de Piñeira subiríamos ao Burgo onde colleríamos a Vía Nova pasando por Vilamaior ata Castrelo, e dende aí baixaríamos cruzando a Veiga de Sas, e dende Os Casares iríamos dar a Casasoá onde empataríamos coa alternativa 1.
Ó chegar ó Castro, temos idea de que cada un coa súa comida, vaimos comer á carballeira que hai debaixo do xardín que hai debaixo da parada de buses (tamén coñecido como o Versalles caldelao).
Para a tarde temos previsto outra rota que sairía do Castro po Vilanova, O Barreal, e Valverde ata chegar á curva do Rosario (uns trocos por asfalto e outros por camiño), e dende aquí subiríamos ata Pigueiros, As Barreiras concretamente, para ir ata a reitoral, onde colleríamos o camiño que baixa a Santa Tecla, pasaríamos por San Paio, e remataríamos na Abeleda, e dende aí volver en coche.
Todo esto é unha proposta á que cada quen se pode apuntar na súa medida (é dicir pódese vir só pola tarde ou pola mañá, ou incluso pódese vir só a comer o bocata).

Entón, o noso obxectivo é que participedes neste debate sobre cal sería a mellor rota, se estades dispostos a participar, ... nós xa temos algunha proposta, se vemos que o grupo é medianamente grande coller un microbús, que nos sairía económico; a data que propoñemos é o venres 21 de marzo (é o Venres Santo).

Esperamos as vosas opinión e a vosa participación. Para apuntarse chamar ao Centro Comarcal: 988204603.

¿CANTOS DÍAS FALTABAN PARA O COMENZO DO PONTE LOUCO?

Si vos fixades na enquisa da parte dereita, quedan 191 para votar, polo tanto 191 días para o Ponte Louco 2008.
¿Qué pensaríades se vos digo que estades enganados? ¿Qué sería de vós si vos digo que faltarán sobre uns 50 ou 60 días? ¿Tolearía? ¿Será outra coña mariñeira?
Como diría Maira (Gómez Kemp): "hasta aquí puedo leer"

ATENCIÓN OKUPAS DE ALZAPERNAS: O WOMAD CORRE PERIGRO

Xa sei que todos os anos hai rumore, xa sei que ata último momento non se saben os grupos que van vir, pero xúrovos que o WOMAD CÁCERES 2008 pinta moi mal. A todos vós que invadides habitualmente "mi humilde morada" (eu encantadísima) no mes de maio ("cuando hace la calor", como di o romance), repito: a todos vós dígovos que fagades algo. Parece ser que hoxe había unha manifestación na praza maior, pero non puiden asistir porque ando metidas nunhas xornadas literarias no traballo (xa vos contarei: TEÑO CONTACTOS EN RADIO 3 PARA O PONTELOUCO, non podo decir máis).

Parece ser que hai desencontros entre o Consorcio Gran Teatro (de Cáceres) e a organización Womad en España e Portugal. Polo pouco que sei (contoumo a escritora e periodista radiofónica Lara López que foi quen estivo hoxe no instituto) o problema de fondo é unha guerra de "egos". Polo ben de Cáceres e polo noso propio espero que o problema se solucione pronto e favorablemente porque sería unha gran perda para esta fermosísima cidade. Se ainda non estuvéstedes nunca, eu recoméndovolo porque o ambientazo e o marco son incomparables..., por algo Cáceres é Patrimonio da Humanidade. Disfrutade, de momento da foto do noso querido Gecko Turner tocando no 2006 na praza de San Jorge, e co colorido da clausura na mespa praza e coa igrexa de San Francisco de fondo.

DISCO HOMENAJE A LOS SURFIN BICHOS

Me vais a perdonar, pero estoy que me muero… de emoción. Me acabo de enterar de la publicación de un disco homenaje a mis adoradísimos Surfin Bichos. La noticia no es nueva, por lo visto, pero yo vivo en la inopia.
Conocí a los Surfin allá por el 92/93 en Santiago gracias a un amigo guitarrero y fan de Radio 3. El flechazo fue instantáneo. Su música está en tantos momentos importantes de mi vida, en tantos…, de los 90 y de ahora.
El caso es que un día los Surfin se separan y después de muy poquito surgen de sus cenizas dos grupos: Mercromina (a los que seguí poco) y Chucho, donde militaba mi adorado Fernando Alfaro y, claro, yo me fui con él. Disfruté de nuevo y de nuevo su música puso la banda sonora de otra etapa de mi vida, mi última etapa en Santiago. Los noventa se acababan. Chucho duró del 97 al 05 aproximadamente. ¡Otra vez me quedaba sin su música y sin sus letras!
Me pasé años escuchando a los Surfin y a Chucho, pero yo quería más.
Tiempo después Isabel León, la pareja de Fernando, sacó al mercado un disco titulado ISTOCHNIKOV. Ella se puso el nombre artístico de IS. Su música es muy recomendable también, tiene una voz preciosa.
Vuelvo a lo mío.
Cuando ya pensaba que para siempre Alfaro nos había abandonado musicalmente, un día, en el metro en Madrid, veo el anuncio de un festival en el que actúan… sí, sí, sí: ni más ni menos que LOS SURFIN!!!!!!!!!!!!!!! En el METRO ROCK, creo que esto fue por San Juan del 2006. Habían decidido juntarse de nuevo para dar una gira. El disco que ahora se publica (FAMILY ÁLBUM II) es el tributo que artistas fans suyos les tributan por esa gira. Os imaginaréis que allí estuve yo, invitada, además por mi querido Roge que ya se había convertido también al surfinbichismo. El concierto nos encantó, pero también nos dejó un poso de melancolía y tristeza el saber que era algo momentáneo, pasajero.
Otro día, en medio del caos circulatorio madrileño, escuchando radio 3 oigo, oímos que FERNADO ALFARO HA CREADO UN NUEVO GRUPO. Esto es ya la felicidad absoluta. Junto a su mujer, Isabel León, y otros viejos conocidos, han formado LOS ALIENISTAS.
En fin, qué más puedo pedir… sólo que si os interesa lo busquéis en myspace o vayáis a los enlaces que os dejo para saber más porque yo no puedo seguir escribiendo, estoy en éxtasis místico como Santa Teresa de Jesús.

http://www.publico.es/culturas/039865/surfinbichos/tributo/musica
http://www.hipersonica.com/2007/06/06-proximo-homenaje-a-surfinbichos
www.myspace.com/familyalbum2
Por cierto, yo soy fan número uno, así que si lo que escucháis no os gusta, tampoco pasa nada, de hecho en mi casa nadie me comprende...

EPÍLOGO Á ENTREVISTA DO GAÑADOR DO CONCURSO DE CAMISETAS

**NOTA: esta entrevista é pura ficción,UNHA FARSA, non hai nin gañador do debuxo, nin premio, nin nada de nada. Solo había esos debuxos para elexir, polo que a cousa estuvo fácil, e para máis coña o que o fixo é da organización, que recuperou ideas doutros anos. Vamos, unha pena, pero a ver se outro ano se anima alguèn. Aunque, eso sí, tede moi claro que o premio non vai ter nada que ver co que íamos dar este ano, pero coma non quixestes participar quedastes sen él.

POIS NA FOTO VEDES A PARTE DOS INVENTORES DESTA COÑA, DO ROLLO DO PREMIO, DA ENTREVISTA... A SÚA VIAXE SERÁ... EN COCHIÑOS DE COCHE, COMO NON PODÍA SER MENOS; AINDA QUE XA VEDES QUE ELES PÁSANO MOI BIEN VIAXANDO ASÍ.

"EL VIAJAR ES UN PLACER, QUE NO SUELE SUCEDER..."

MAIS FOTOS DOS FACHÓS

Un amigo dos fachós mandounos estas fotos, non vos podo asegurar ó cen por cen quén foi o autor, así que, cando o saiba, xa o direi.
Na primeira poto temos a un ó que lle pisaron un juanete.

Aquí Bernardo (creo, perdón se non) coa Elena e o seu irmán Pedro "pajaritos" ambos.

De pandereteiras aparecen aquí as rapaciñas de Montederramo: a do medio é Natalia e a da dereita ¿Mónica, es ti? casi non te vexo

Aquí os nosos queridos "Airiños de Caldelas" de dereita a esquerda: Pedro, Tomás, Juanqui (o que estripou o dedo ese día pola mañá e acabou en urxencias, pero logo...tocando; iso si que é "pofesional"), Elena e Juan Luis. Na foto falta Anabel que viñera desde Madrid ¿onde estabas metida?

Meu Deus, as veces, despois de saír pensas: quen me mandaría beber (digoo por experiencia). Aquí están outra vez as mozas de Montederramo: Raquel (a barbie folk reconvertida a barbie peruana, a irmá do que gañou o premio á elegancia) e Mónica, que saeu cunha cariña...

E aquí estamos todos, máis ou menos, tirando o fachón ó lume ou descansando despois de facelo.

ESPERAMOS QUE VOS GUSTEN

ADVERTENCIA

Non sei que me pasou que a cronica doas fachós que vos prometera aparece debaixo de dúas entradas antigas, pero por aí abaixo anda. Mirádea!

GAÑADORA DO CONCURSO DE CAMISETAS: A ENTREVISTA, POR FIN!!!!!

AINDA QUE TIÑA ÓRDENES EXPRESAS DE NON PUBLICAR ESTO ATA MAÑÁ, NON ME PUIDEN RESISTIR. ISO SÍ, A GAÑADORA, DE MOMENTO, SO QUERE APARECER NESTA "AFOTO" DE PERFIL. MAÑÁN DESCUBRIREDES QUEN É.

Estamos aquí ca gañadora (eso xa o podemos adiantar ) do concurso de diseño da camiseta do PONTE LOUCO’08.
-¿Cómo te atopas tras haber sido a gañadora do premio?
-Pois a verdade é que no no podo crer. Estou tan entusiasmada que non caibo en min de gozo.
_¿Cómo se che ocurriron, non unha, senon dùas ideas para a camiseta do gran festival de Castro Caldelas?
- Se che digo a verdade, levo coméndome a cabeza ( e moitas outras cousas que non vou contar aquí) dende fai máis ou menos medio ano. Despois de comerme a cabeza medio ano, decidín plagiar ideas directamente, non hai nada mellor que copiar cousas para rematar o antes posible, e non ter que estar facendo o tonto durante todo ese tempo pensando nun debuxo.
-Mira, ¿e con quen pensas facer esa viaxe maravilloso de sete días, con todos os gastos pagos?
-É algo que inda está por ver, o que si teño pensado moito, máis que na viaxe, é en ese licor, ese viño esos queixos da terra que tan ben me van saber...pero o da viaxe inda non o teño moi claro, ata aquelas xa decidiréi con quen me vou, xa se sabe, “la juventud er loca” e hoxe estás con un e mañá con outro…
-E o da barra libre, ¿qué che parece?
-Unha idea máis que estupenda, vou estar toda a noite o lado da barra (rodeada dos camareros “estupendos” do Ponte Louco) sin parar de beber. Estou pensando en que me enchufen unha goma directamente do barril de cervexa a garganta (tipo traqueotomía) para non andar a perder o tempo. Pero bueno eso o terei que falar ca organización porque igual, o estar tan preto da barra toda a noite, resúltalles unha molestia.

-Bueno pois moitas gracias por concedernos esta entrevista para o blog do PONTE LOUCO.
-Gracias a vos, e queríalle agradecer de todo corazón a organización o gran traballo que están a facer, e o gran desembolso feito para que eu poda disfrutar de este gran premio, que vamos é que case non se pode creer.